Bugün mutsuz uyandım 😔😔😔

Merhaba, her gün mutlulukla ve huzurlu uyanmıyorum. Bu sabah mutsuz uyandım. Dünyada yaşanan savaş, vahşet, doğal afetlerdeki hazırlıksız olma halinin insan canına mal olması gibi durumlar beni derinden etkiliyor. Dün bütün gün sosyal medyada dolaşan küçük bir erkek çocuğunun kanlar içinde, çaresiz ve ne olup bittiğini anlayamamış gözlerle etrafa bakışını gördüm. Etkilenmemek mümkün değil.

Bu duygudan kendimi sıyırmaya çalışsam da ve hatta kendimi koruduğunu düşünsem de, tüm gece rüyamda aynı sahneyi görmek aslında başarısız olduğumu gösteriyor. Hele ki hiç bir şey yapamıyor olmak duygusu çok acı.


Dün Halep te meydana gelen hava saldırısında 21 i çocuk 83 kişi hayatını kaybetti ve biz sadece seyrediyoruz. Bu o kadar derin ve ağır bir duygu ki tarifi yok. Şimdi bugün her güne umutla uyanmaya çalışan gözlerim bu acı ve dramı yok sayamıyor. Bazen hayatla ilgili tek bir Umut zerresi hissedemiyorum. Çok ama çok üzgünüm. Dua etmek en güzeli elbette ancak bir şeyler yapmalı.

Dünyayı sevgi kurtaracak, sanat kurtaracak , iyi hisler, iyi duygular kurtaracak biliyorum. Lanet etmeden, küfür etmeden , inancımızı kaybetmeden bu günleri atlatmalıyız.

Sanırım herkesin içinden aynı duygular geçti. O 5 yaşındaki Ümran isimli yavruyu kucaklamak, yaralarını sarmak ve güvende olduğunu hissettirmek istedik hepimiz. Öylesine yoğun istedim ki bunu dün gece rüyamda uzun uzun sarıldım ona, gözlerinden, yanaklarından öptüm. Acısı hafifledi sanki. Lakin o yaşadığı dehşeti , çaresizliği ve yalnızlığı hangi kucak dindirecek bilmiyorum.

Acı ve hüzün sözcüğü kifayetsiz kalıyor bu durum karşında.

Ümran gibi kim bilir kaç çocuğumuz var orada. Kim bilir hangi duygular içinde yaşıyorlar şuan. Bunu düşünmek bile istemiyorum.

Şimdi en iyi yaptığım şey ayağa kalkıp kendime gelmek, silkelenip hüzün toprağını üzerimden atmak, çalışmak, çalışmak, çalışmak. Ve bir yandan onlar için ne yapabileceğimi düşünmek en iyi çözüm. Ve bir şey daha var elbette, yanı başımda benden sevgi ve şefkat bekleyen yavrularıma sınırsızca vermek, sanki dünyanın başka bir yerinde acı ve çaresizlik içinde sevgi ve güven bekleyen bir çocuğun yaralarını sarar gibi...