Anne Olunca...

Merhaba, anne olmak her türden duyguyu gerçek bir karmaşa halinde yaşamak gibi bir şey. Çok net olmadı sanırım. Kısaca özetleyeyim, anne olduğunuzda yanınızda mışıl mışıl uyuyan çocuğunuzun nefesini dinlerken şükreder, bir gülümsemesiyle tüm dertlerinizden arınır, daha önünüzde o manzarayı yaşamaya en az 20 yıl varken çocuğunuzun gelin yada damat olduğunu hayal edip gözyaşlarına boğulur, ateşi yükseldiğinde dünyanın en zor hastalığına yakalanmışcasına caresiz ve güçsüz hissedersiniz.
Ne tuhaf dimi? Duygularınız bir diğerinden ötekine rahatlıkla geçiverir hem de en sert şekliyle ve hiç beklenmedik durumlarda. Çocuğunuzla ilgili herhangi bir olumsuzluk dünyayı başınıza yıkabilir. Sanırım yaradan tüm bunları planlamış ve hatta özellikle böyle olmasını istemiş bile olabilir. Akıllıca oturup düşününce bir mantık süzgecinden geçiremezsiniz verdiğiniz tepkileri. Ama öyle işte, tuhaf, anlatması zor bir duygu bu.



Anne olmayı deneyimleyeli yani bu duyguyla tanışalı yaklaşık 6 yıl oluyor. Hamileliğin bir kısmını bu sürcin içinde tutuyorum. bu zaman zarfı içinde çevremdeki anneleri gözlemledim, okuduğum kitaplardaki anne karetkerlerine baktım, filmlerdeki anneleri izledim, başka ülkelerde bambaşka kültürlerde yetişmiş annelere baktım ve hatta hayvanlar dünyasını izledim; durum hiç de farklı değil. çok yoğun benzerlikler gösteriyorlar ve bir kez daha anneliğin yer zaman, mekan gözetmeksizin aynı duyguları evrensel olarak bağrında taşıdığını görüyorum.

Bazı annelerimiz durumu fazla içselleştirip çok yoğun ve sıkıntılı bir biçimde yaşıyorlar, bazıları çok rahat, nerede ise ilişkimiz yok diyecek kadar kopuk oluyorlar ve bazılarımızda olayı dengede tutuyor ve yaşıyoruz. "ruz" dedim bilinçli ve kasıtlı bir biçimde. Önceleri fazla telaşlı ve endişeli bir anneyken şimdi daha sakin ve rahat buluyorum. Sanırım tüm anneler farkına varmadan bunu yapıyorlar ve kendilerini sıkıntıya sokuyorlar, Sonra zamanla her şey değişiyor ve daha rahat, huzurlu bir anne oluyorsunuz.

Bugün tv programım sonrasında koşa koşa okula gidip kızımı aldım. Dün gecen bu yana zaman zaman ateşi yükseliyordu ve geceyi biraz huzursuz geçirdik. Sabah her şey yolundaydı, biraz halsizdi sadece. Banyoya sokup ılık bir duş aldı, sonra biraz uzandı ama tam olarak iyi değildi. öğlen işe gitmem gerekiyordu ve saat yaklaştıkça huzursuz olmaya başladım, Şimdi bu çocuk okulda ne yapacak diye düşünmeye başladım. Neyse ki çok ilgili bir öğretmenimiz var ve güvenli bir biçimde ona teslim edebiliyorum kızımı. aklım kızımda kalsa da işime gittim, önce kısa bir spor molası vererek tabi. 4 kilometre yürüyüş 3 kilometre bisiklet sürdükten sonra kuaför ve ardından stüdyo da soluğu aldım. sağlık üzerine keyifli bir program yaptık konuğumla beraber ve sonrasında biraz sohbet ettik. Tüm endişe ve kaygılarımdan sıyrıldığımı ve kendimi çok enerjik ve zinde hissettiğimi farkettim. Bu benim için büyük bir mutluluk meselesi, Yani sevdiği işi yapmak ve mutlu bir birey olmak. bunun için şükrettikten sonra kızım alıp eve geldim. Şuan yan odada çizgi film izliyor, ateşi düştü ve keyfi yerine geldi. Hatta bana " gidip biraz dinlen anne" dedi.

Hayat böyle işte, içinde her türlü duygudan var, her duygu gerekli ve yaşanmalı. Aynı günün içinde birden çok duyguyu hissederek yaşadım.Anne olmak hayatın içinde tüm olup biteni gülümseyerek seyretmeyi de öğretiyor insana. Bunu size neden anlattım biliyor musunuz? eskiden çocuğum hasta olduğunda hücrelerime kadar mutsuz olurdum ve verimli olamazdım, şimdi ise sakin olmayı ve üretken biri olmaya devam etmeyi öğrendim. Yeni anne olanlara yada tüm anne adaylarına duyurulur, siz anneliği ne kadar keyifli ve mutlu yaşarsanız çocuğunuz da o denli mutlu olur.

Sevgilerimle...