Seksenli Yıllarda Çocuk Olmak

Benim çocukluğum seksenli yıllarda geçti, o dönemi bilirsiniz. Her dönem gibi karakteristik özellikleri olan, kendi içinde bazı zorlukları da olan bir dönemdi. Biraz karışıktı ortalık.
Ben o dönemlerde hayatıma yansıyan çok olumsuz özellikler hatırlamıyorum. Dünya da ve ülkemizde olan siyasi olaylardan ve savaşlardan bi haberdim. Aile büyüklerimizin bizim yanımızda olumsuzlukları konuşmamak için çaba sarf ettiklerini sanmıyorum. Haber bültenlerinde ki en dehşet verici olayları izlemekten geri kaldıklarını, biz duymayalım, hissetmeyelelim anlamayalım diye bazı şeyleri temkinli konuştuklarını da sanmıyorum. Lakin o dönem içinde çocukluğunu yaşayan ben de derin bir travma falan yok o döneme ait. Şimdilerde her şeyi dozunda çocuklarına vermeye çalışan biz ebeveynler fazla titizleniyoruz galiba diye düşünüyorum. Biraz da

ÇOCUKLUĞUMDA BEN…

Çocukken bizim ıhlamur ağacının gölgesinde uzunca , ağaç kütüğünden yapılmış bir oturak vardır, onun üzerine oturup bilmem ne kadar zaman gökyüzünü seyrederdim. Gökyüzünü seyretmek bana her zaman ilham vermiştir. Etkilemiştir.

Bulutların geçişini seyretmek, aldıkları şekilleri anlamaya çalışmak, bir şeylere benzetmek, zaman zaman gündüzleri bile ihtişamından bir şey kaybetmeyen yıldızları seyretmek, işi geceyi aydınlatmak olan ay ı seyretmek benim için çok özeldi. Kücük bedenime fazla gelen aklımla anlamaya çalışmak, anlam vermeye uğraşmak yorardı beni. O günlerde daha fazlasını sorgulamaktan, anlamaya çalışmaktan vazgeçmiştim. Geçici bir süre için elbette. İnsanın içine bir kor gibi düşen anlamaya çalışma çabası bir bulaştı mı insana kopmak bilmez. Ara ara unutturur kendini elbet ancak o merak duygusu orada kalır ilelebet.

KALİTELİ ZAMANLAR İÇİN ÖNERİLER…

Geçen haftalarda  yazmıştım sizlere hatırlarsınız belki. Annelik üzerine azıcık düşünelim sorgulayalım kendimizi diye. Ve hatta kendi planlarımdan size bahsedeceğimi yazmıştım. Şimdi merak edersen ben neler yaptığımı ve planladığımı anlatayım kısaca.

ANNELİK DELİLİK VALLA…

Annelik bazı zamanlarda çok yoruyor beni. Hep güzel şeyler dökülüyor kelimelerimden sayfalara ancak kalbime çok ağır geliyor her şey.

Bazen size de olur mu bilmem, her şey çok zor geliyor bana, çok ağır , çok karmaşık, içinden çıkılmazmış gibi. Anne olmadan önce çok korkularım, kaygılarım vardı . Bütün bunlar bir ömür sürecek gibi dert edinirdim kendime, kalbimi yorardıım. Şimdi o beni çok üzen hiç bir şey artık üzmüyor, korkutmuyor da şimdi ki korkularım beni darmadağın ediyor. O eski korkular da neymiş öyle, çok tuhaf. Hakikaten etkilenirmiydim o kadar inanması güç. Nasıl anlatılır bilmiyorum. Eskiden yaşadığım duyguları daha az yaşıyorum ancak yaşadığım duyguları daha ağır yaşıyorum. Yani daha az duygu ancak daha yoğun. Belki böylesi daha tehlikeli .