Bazen size de olur mu bilmem, her şey çok zor geliyor bana, çok ağır , çok karmaşık, içinden çıkılmazmış gibi. Anne olmadan önce çok korkularım, kaygılarım vardı . Bütün bunlar bir ömür sürecek gibi dert edinirdim kendime, kalbimi yorardıım. Şimdi o beni çok üzen hiç bir şey artık üzmüyor, korkutmuyor da şimdi ki korkularım beni darmadağın ediyor. O eski korkular da neymiş öyle, çok tuhaf. Hakikaten etkilenirmiydim o kadar inanması güç. Nasıl anlatılır bilmiyorum. Eskiden yaşadığım duyguları daha az yaşıyorum ancak yaşadığım duyguları daha ağır yaşıyorum. Yani daha az duygu ancak daha yoğun. Belki böylesi daha tehlikeli .
Bu ağırlık evlatlarımı kaybetme korkusundan geliyor. Halbuki bir şey olduğu yok, Yaşadığım bir olay, durum, vaka…yok, yok , yok…
Ben çok iyi bilirim ki bu evlatlar benim değil, onlar yaradanın bana emaneti, geri alınmak üzere verilmiş hediyesi. Allahın dediği olur, her şeyin bir vakti saati vardır, her şey olması gerektiği zamanda olur. Her şeyi sadece Allah bilir. Tevekül çok önemli… Tüm bunları biliyorum da; zaman zaman kalbimi yoklayan bu korku neden? Hadi beni rahatlatın “bize de aynısı oluyor Tülay, üzülme ” deyin.
Zaman zaman beni yoklayan ve etkisi bir kaç gün süren bu duygu şöleninden kurtulmanın etkili bir yolunu bilen varsa yazın. Zira o günleri atlatamayacağımı söyleyen bir tarafım var ki; çıldırmamak elde değil. Hadi içime bir su serpin.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder