Mükemmel anne olduğunu zannedenlere...

Nasıl bir anne olsaydım Mutlu olurdum ? Bu soruyu sorunca mutsuz bir anne olduğum anlaşılıyor biliyorum. Galiba doğru, kendini hep eksik hisseden, hep hatalı bulan bir anneyim. Kendimi pek beğenmiyorum. ?

Kendi çocukluğumu düşünüyorum, anneme en çok ne için kızdığımı, nelerin beni mutsuz ettiğini, nelerin içimde bir yara olarak kaldığını hatırlamaya çalışıyorum. Ve diyorum ki kendime” peki ben nasıl bir anneyim? Neleri eksik ve hatalı yapıyorum” diye ve ” acaba benim çocuklarımın bana kızdığı , öfkelendiği anıları var mı ? ” diye.


Sanırım var, ve sanırım hep olacak ve korkarım belli bir yaşa gelene kadar zaten yeterince anlamadıkları için bana kızgınlıkları olacak. Hangimizin olmadı ki?

Galiba bu duruma alışmam gerekecek. Biz insanoğlu başaramadıklarımız için , yetemediklerimiz için hep en yakınımızdakini suçlayarak günah çıkarmadık mı? . Hatırlıyorum da beceremediğim her iş için annemi babamı suçladığım çok fazla zamanım oldu. İnsan büyüyünce anlıyor, yaşadığı pek çok şeyin asıl kaynağının kendi olduğunu. Suçun da suçlunun da önemli olmadığını. Daima ileri bakmak gerektiğini , daima daha iyisini başarabilecek gücünün olduğunu.

Ben anladım. ?????? Şükürler olsun. Şimdi suçlayacak kimse yok hayatımda. Suçlu arayan bir ben de yok ortada. Özgürüm yani, bu manada bana mutsuzluk veren tüm olumsuz duygulardan azat ettim kendimi.

Çevremizde her dakika anneliğimizi sorgulatan, kendi anneliğiyle bizimkini kıyaslayan, çocuklara bakıp aradaki farkı ortaya koymaya çalışan duygusal zorbalar var. Ve hep olacaklar. Merak etmeyin kendi vicdanlarını temizlemeye çalışıyorlar. Kendi mutsuzluklarını size bulaştırmaya çalışıyorlar. Kalplerinin karanlığını aydınlatacaklarını sanıyorlar. Hep kendilerinden örnek veriyorlar, herşeyi harika yaptıklarını, muhteşem çocuklar yetiştirdiklerini söylüyorlar. Ne acı ki bunun doğru olmadığını öyle iyi biliyorlar ki; sizin mutluluğunuza gölge düşürmek için sizin eksikliklerinizi yüzünüze vuruyorlar. Evlatları için yaptıkları fedakarlıkları anlatıyorlar, halbuki feda ettikleri şeyden kar ettiklerini bilmiyorlar. Anne olmak kendini hiçe saymak, kendinden vazgeçmek değildir. Kendin olurken, hayallerinin peşinden koşarken ve kendini aşarken bir yandan da çocuklarınla kavrulanilmektir annelik. Huzurunu, mutluluğunu yaşayamadığın , paylaşamadığın bir annelik eksiktir bence. Çocukları için neleri feda ettiğini anlatan kadınlardan uzak durun. Mutsuzluk bulaşıcıdır çünkü.

Şimdi kahvemi yudumlayıp karşımdaki dağı seyrederken söylüyorum bunları kendime . ” Korkma ; her şey yolunda, yaşa sadece, insan oluşunu yaşa, anne oluşunu yaşa, kadın oluşunu yaşa, hayatı yaşa. Sadece yaşa… Bırak Aksın hayat. Sen sadece yaşa?