Emzirmeyi Nasıl Bıraktım?

Ben bazı konularda takıntıları olan bir anneyim, Takıntılı olduğum bu alanları törpülemeye çalışmakla meşgulüm ancak biraz zaman alıyor galiba. Bebeğimi iki yaşına getirene kadar emzirmem gerektiği takıntısını nereden ve nasıl edindim bilmiyorum, bunun için bir ara çocukluğuma insem iyi olacak galiba. Neyse…

Oğlum şuan bir buçuk yaşında ve hem gece hem gündüz anne sütü alıyor. Bir yaşından sonra gündüzleri çok hareketli olduğundan ve ilgisini çekecek çok fazla şey olduğundan dolayı memeyi çok aramıyor anacak geceleri sık sık uyanıp meme emmeden uyumamaya başladı. Bu biraz tehlikeli bir durum aslında, çünkü bunu huy ediniyor ve her uyanışından meme emebildiğini gördükçe şımarıyor ve daha fazlasını istiyor.

Son dönemlerde geceleri çok sık kalkmasından ötürü uykusuz kalmaya ve bitkinlik, halsizlik gibi şeyler hissetmeye başladım. Önceleri bu durumla baş edebileceğimi düşündüm ve hatta baş edebilmek zorunda olduğumu düşündüm.
Ben ANNEYİM çünkü, anneler her şeye katlanır, katlanmalıdır, hatta katlanmak zorundadır. Ne tuhaf dimi şimdi bunları kendime söylerken çok eğreti geldi. Zorunluluklardan hiç hoşlanmayan ben, nasıl oluyor da bu kadar sınırlayıcı düşüncelere sahip olabiliyorum inanılır gibi değil.

Neyse , ben aynı zamanda bir çocuğun daha annesiyim ve ona karşı da sorumluluklarım var, biri için tüm gece ayakta kalıp bitkin düştükten sonra ertesi sabah büyük bir enerji patlamasıyla uyanan ve benimle saklambaç, kovalamacılık ve benzeri oyunlar oynamak isteyen kızama cevap veremez hale geldim. Ve hatta sürekli kafamı bir yastığa koyup bulduğum her fırsatta uyumaya çalışınca, programımı sunarken sık sık esnemeye başlayınca, uykusuzluk yüzünden hiç bir şeye yeterince konsantre olamamaya başlayınca biraz durdum. Evet artık durmam gerekiyordu. Artık tek çocuğum yoktu, sadece oğlum iki yaşına kadar emebilsin diye ne kendimi harap etmeye, nede dünya güzeli kızımın yaşamından annesiyle geçireceği güzel zamanları çalmaya hakkım yoktu.

Geceleri emzirmekten vazgeçtim önce, ama olmadı, bana destek olmaya çalışan kocacım uykusuzluktan bitap düştü. Hem benim elimde hemencecik uykuya dalan yakışıklı oğlum, babasının kollarında hemen uykuya dalamadı. Eşim çok yorgun düştü. Çaresiz hissettim kendimi, ne yapacaktım şimdi ben?. Ben tam çözüm arayışları içindeyken bir sabah yine çok halsiz ve yorgun kalktım yataktan. Bu sefer her zamanki halimden daha kötüydüm, ağrılarım da vardı. ve zaman geçtikçe daha da kötü hissediyordum, başımı yastıktan kaldıramadım. O zaman anladım ki ben çok hasta olmuştum.

Hastahane serüveni çok uzun sürmedi ancak tedavide antibiyotik falan kullanmak gerekince ve doktora emzirdiğimi söylemeyi unutunca ve ilk ilacı da içmiş bulununca meme veremedim bizim küçük beye. O da hiç aramadı valla. Eşim ve ben çok şaşırdık bu duruma. Bakalım ne yapacak dedik. Gece yine sık sık uyandı ancak baba onu uyuttu. İlk geceyi böyle atlattık. Ertesi sabah yine hiç meme aramadı, bende sesimi çıkarmadım hiç. Ancak bir sorun vardı, biriken sütler bende yoğun bir ağrı ve şişkinlik yarattı. Sütümü sağsam süt gelmeye devam edeceği için sağlamam  önerildi. Ancak sütler birikmeye devam ettikçe sıkıntım çoğaldı. Bende önce dairesel hareketlerle masaj yaptım, geçmedi. Ilık su ile duş aldım biraz rahatlar gibi oldum. Sonra havluyu ütü ile ısıtıp göğüsüme koydum. Bu işlemi yaklaşık iki saat boyunca sürekli yaptım. ağrılarım hafifledi ve daha rahat hissetmeye başladım. Ertesi sabah yine ılık su ile duş aldım ve dairesel hareketlerle masaj yaptım. Böylelikle kendimi daha iyi hissettim.

Bugün memeyi bırakmanın dördüncü günü ve hala göğüslerim de şişlik var ancak artık ağrımıyor, sızlamıyor ve acımıyor. Şişmiyor da. Az sonra yine ılık bir duş alacağım, sanırım sabaha bir şeyim kalmayacak. Çok şükür bu yorucu dönemi de böyle atlatmış olduk. Ha küçük bey memeyi tamamen unuttu. Hiç bu kadar kolay olacağını düşünmemiştim.

Şimdi kendimden özür dileme zamanı, hani yazının başlangıcında takıntılı olduğumu söylemiştim ya, özür dilerim kendimden o takıntı değil de aslında fazla hassas bir annenin tutumuydu.  Uzmanlar iki yaşa kadar emzirebilirseniz iyi olur diyor, duygusal gelişimi adına önemliymiş. Sağlık adına herhangi bir etkisi yokmuş. Bir yaşına kadar alması gereken tüm vitaminleri alırmış zaten, bir yaştan sonra beslenmesine katkısı olmazmış ama duygusal olarak daha iyi olurlarmış. Evet iki yaşına kadar emzirebilsem iyiydi ancak sanırım ben duygusal dengemi kaybettikten sonra, daha sağlıksız olmaya başladıktan sonra, diğer çocuğuma yeterince annelik yapamadıktan sonra zaten onun da duygusal olarak gelişebilmesi beklemek anlamsız olurdu.

Oooooohhhhhh koca bir yük kalktı omzumdan, dün gece çok iyi uyudum, bu gün tüm işlerime daha konsatreydim, çocuklarımla çok daha keyifle oyun oynadım, tam bir enerji patlaması yaşadım yani. İşte hayat bu. Çok şükür Allah'ım, Teşekkürler… Bunu da atlattık…