Ölsem De Gam Yemem

Merhaba bazen herşey keyif vermese de Mutlu olmanın bir yolu bulunmalı değil mi?

Son dönemlerde herkes gibi bende keyifsiz bir süreç geçirdim. Bu süreci atlatmak için kendimce yollar buldum , kitaplar okudum, iyi hissettirecek filmler izledim, arkadaşlarımla buluşup bol bol güldüm, çocuklarla oyunlar oynadım ve şimdilik iyiyim çok şükür. Siz nasılsınız? Gerçekten merak ediyorum. Kolay değil ancak Mutlu olmaya çalışmak mümkün.

Bu dönemde aklımdan pek çok şey geçti. Pek çoğu hastalıklı düşüncelerdi, ” ya şuraya gidersek ve……, ya çocuğun okuluna yakın bir yerde …….. olursa , ya yeni olaylar olur ve yine pek çok eve ateş düşerse, ya anneler evlatlarını, kadınlar kocalarını, annelerini, babalarını yani sevdiklerini kaybetmeye devam ederse,  ya çocuklarımın gözü önünde bir şeyler olur da onları koruyamazsam” falan filan gibi ve çok hasta edici düşünceler. Sonra ” dur” dedim kendime ” içindeki şu sesi sustur, yoksa işin içinden çıkamayacaksın”. Kaygılarımın beni boğduğunu, yorduğunu hissettim.

Bu çok normal , yanı başımızda felaketler olurken, insanlar acı içinde kıvranırken ben yaşamıma tüm ihtişamıyla devam edemezdim. Bu duyguları herkes yaşadı ve hepimiz yaşamalıydık. Tüm bunların bir anlamı var. Buradan herkes kendine yeni paylar çıkardı, belki pek kişi yaşadığı hayatın farkına vardı, belki pek çok kişi yanıbaşındaki sevdiklerinin varlığına şükretmeyi kendine hatırlattı. Belki çok zor durumda olduğunu düşünen biri yaşadığı o durumun hiç de zor olmadığını anladı. Yada bazıları bu kötülükleri durdurmak için yeni oluşumlar kurup insanlara destek olma kararı aldı. Belki bazılarının çocukları yada çevresindeki bazı insanlar düzen değiştirici olmaya , kürsüye çıkmaya, lider olmaya karar verdi. Kim bilir daha nice yeni Fikirler çıktı ortaya.

Bir şekilde herkes kendi payına düşeni aldı. Bende kendimce yeni kararlar aldım. Tüm toplumu ilgilendiren ve güzel çalışmalar yapılacak bir organizasyon . Yakında detayları paylaşırım sizlerle.

Bu süreçte kendimi de çok sorguladım. Önce çocuklarımla ilgili oldu bu sorgulama. Nedense önce onlara çalışıyor aklım.

Acaba neleri eksik yapıyorum? Dedim kendi kendime. Bugün gitsem şu hayattan ve artık olmasam geride neler bırakırdım diye düşündüm.

Çocuklarımın fiziksel ihtiyaçlarını tam olarak ve eksiksiz karşılayamadım belki ama sevgide hep bol oldum. Uykusu, yemesi, içmesi, gezmesi, istediklerinin zamanında alınması, etkinlikleri falan gibi şeyler aksadı, eksik oldu, Zaman’ında olamadı lakin sevgi dolu kucaklaşmalar, sevgi sözcükleri hep oldu. Uzun sohbetler, kitap okumalar , gülüşmeler hep oldu. Zaman Zaman toplantılarım yoğunlaştı, aldığım eğitimler haftasonlarını ayrı geçirmemize sebep oldu ama döndüğümde eğlence, kahkaha, paylaşımlar hep muhteşem oldu.

Herhalde çocuklarımın hafızasında en iyi yer eden şey; onları kucaklamam, öpmem ve sevgi dolu sözleri hep kulaklarına fısıldamam olmuştur. Ben mükemmel bir anne değilim ve olamayacağım ancak kalbimin en ferah olduğu nokta işte bu.

Şimdi “ölsem de gam yemem”.

Hani öyle derler ya …

Ben yaşamaya devam etmek , huzurla ve mutlulukla yaşamımı sürdürmek istiyorum. Herkesin aynı hakka sahip olduğu, sevgi dolu , güvenli ve Mutlu ve BARIŞ içinde bir dünya için dua ediyorum. Siz de edin. Çünkü Hiç bir dua karşılıksız kalmayacak??????

Sevgiyle…