Sizi eleştirenler, kendilerini de beğenmeyenlerdir, neden mi????

Merhaba, son dönemlerde paylaştığım yazılara çokça tepki aldım. Hepsi olumlu manadaydı. Yazıları tekrar tekrar okudum ve şunu anladım ki tüm anneler duygusal baskıdan bıkmış durumda. Herkes içinde tuttuğu bu olumsuz duyguları yazılar aracılığıyla dışa vurunca rahatladı. Efendim bu yazdıklarım yüzde 98 benim haleti ruhiyemdir. Bana şöyle sorular geldi; " sen de mi aynı durumları yaşıyorsun?, sana da mı yapıyorlar?, Nasıl tepki veriyorsun? Kızmıyor musun?" Gibi....


Hemen anlatayım. Önceleri çok kızıyor, sinirleniyor, içerliyordum. Günlerce aklımdan çıkmayan sözler var zihnimde. Ve hatta uyumadan geçirdiğim geceler, kendime hakaret etmişliğim, onları haklı bulmuşluğum bile var. Bence herkes benzer şeyler yaşıyor. Yani çevremizde kendi hastalıklı düşüncelerini etrafa yaymaya çalışan çok fazla mutsuz insan var. Bu insanların zavallı olduğunu, kendi içlerinde çok mutsuz olduklarını anladığım gün onlara kızmaktan vazgeçtim. Kendi mutsuzluklarına ortak arıyorlardı. Kusur arayan gözlerle bakıyorlardı hayata, ne acı. Bu insanlar baktığı her yerde kusur görür, acı görür, mutsuzluk görür. Ve hatta aynaya baktığında da korkunç bir yüzle karşılaşır. Karşılaştığı bu acı sahne karşısında Nasıl Mutlu olabilir ki? Bir gün de iki günde düzelecek bir durum değildir bu. Tabi hemen düzeltemiyorsa eğer bulaştırmaya çalışmak en kolayıdır.

Keşke hep iyi şeyler konuşsak, birbirimizi motive etsek, eksikliklerimizi yüzümüze vurmaktan ziyade  tatlı tatlı uyarsak. İğneleyici laflar söylemeden, kalp kırmadan paylaşsak hislerimiz, ne güzel olurdu.

Hem bizler sadece anne değiliz, bizler aynı zamanda eş, abla, kardeş, arkadaş, evlatız, ve bizi birbirinizden ayıran yeteneklerimiz var, mesleklerimiz var, hayallerimiz var. Oysa anne olunca herşey rafa kalkıyor, bazı hanımlar " çocuklarım için işten ayrıldım" diyor, " çocuklar olunca aşk meşk kalmadı", " arkadaşlarımla görüşmüyorum , aylardır hatta yıllardır sinemaya gitmedim" " hayatı erteledim" diyorlar. Size birşey söyliyim mi ? hayat ertelenmez, hayaller ertelenmez, özel zevkler ertelenmez, sizi Mutlu eden şeyler ertelenmez. Her ne ise ne, ertelenmez. Hayat zaten ertelenmeye gelmez. Eğer erteledikleriniz sizi siz yapan değerlerse yandınız. Çünkü size anlam katacak değer katacak şeyleri ertelediyseniz geçmiş olsun. Çünkü vazgeçtiğiniz şeyler yüzünden siz siz olamazsınız. Yani benliğiniz orada değildir. Eğer sizi siz yapan şeyler yoksa hayatınızda siz de yoksunuz demektir. Yani sanal bir anne büyütmüş oluyor çocuğunuzu, siz değil. Geçmiş olsun.

Çocuklar iyi giyinmek, temiz giyinmek, en güzel oyuncaklarla oynamak, bütün gün anneleriyle oyun oynamak istemiyorlar,en güzel yemekleri yemek falan da istemiyorlar. Çocuklar kendi ile barışık Mutlu bir anneye sahip olmak istiyorlar. Anne ve babasının arasında müthiş bir aşk görmek istiyorlar.

Çocukluk yıllarını anlatan insanları dinleyin biraz, insanlar en çok mutluluk anlarını hatırlıyorlar ve hatırlamak istiyorlar.

Siz kendinizden feda ettiğiniz şeyler yüzünden asla Mutlu olamazsınız. Çocuklarınız siz konuşmadan biliyorlar gerçeği. İçinde bulunduğunuz depresyonu fark ediyorlar.

Etraftaki herkese Nasıl bir anne olduğunu sürekli anlatan anneler, başka anneleri sürekli eleştirip hakkında ileri geri konuşanlar bu yazı size. Başkasında bu kadar kusur görmek, kendi kusurunu örtmeye çalışan birinin davranışıdır unutmayın. Hem size ne canım isteyen istediğini yapsın.

Not: sigara içen, madde bağımlısı ve şiddet uygulayan anneler bu sınıfın dışındadır. Onları uyarın ve hatta şikayet edin. Ancak kendi kimliğiyle anneliğini yaşayan birine bulaşmayın, başkasının anneliğinden size ne?